*** คำเตือน -- มีสปอยล์ Godzilla vs. Kong *** หลังจากสตูดิโอโตโฮ เผยแพร่ Godzilla ภาคแรกตอนค.ศ. 1954 มากว่า 65 ปี ก็มีภาพยนตร์ถูกผลิตมากเกิน...
*** คำเตือน -- มีสปอยล์ Godzilla vs. Kong ***
หลังจากสตูดิโอโตโฮ เผยแพร่ Godzilla ภาคแรกตอนค.ศ. 1954 มากว่า 65 ปี ก็มีภาพยนตร์ถูกผลิตมากเกิน 30 เรื่อง
โดยผกก.อิชิโระ ฮอนดะ กับเอย์จิ ซึบุรายะ/ผู้ปฏิวัติวงการเทคนิคพิเศษ ถือเป็นผู้ให้กำเนิดร่วม และมีส่วนในแฟรนไชส์ราชันสัตว์ประหลาดเยอะที่สุด ณ ช่วงต้น
ก่อนนักทำหนังชาวญี่ปุ่นหลายต่อหลายคนจะผลัดเปลี่ยน หมุนเวียนกันมาสร้างสรรค์ผลงาน
แล้วค่ายลีเจนดารี่ก็ได้สิทธิ์ผลิต Godzilla เวอร์ชั่นอเมริกันในปี 2010, ผู้บริหารนามโทมัส ทัล (Thomas Tull) รีบทาบทาม 'กาเร็ธ เอ็ดเวิร์ดส์' ที่ตอนนั้นเนื้อหอมเพราะหนังสัตว์ประหลาดทุนต่ำเรื่อง Monster ของเขา ฮิตเซอร์ไพรส์
พร้อมกับที่ม้านอกสายตาอย่าง 'แม็กซ์ โบเรนสไตน์' (Max Borenstein) ซึ่งกำลังปลุกปั้นมินิซีรีส์เกี่ยวกับทีมบาสเก็ตบอล (Showtime Lakers) ถูกเรียกให้ไปช่วยเขียนบท
โดยไม่มีใครคาดคิดว่าในอนาคตโบเรนสไตน์ จะกลายเป็นผู้ออกแบบจักรวาลมอนสเตอร์ ที่จุดสตาร์ทคือ Godzilla (2014) และหมุดหมายปลายทางคือ Godzilla vs. Kong (2021)
Observer (สื่อต่างประเทศ): สถานะของหนัง Godzilla ภาคแรกเป็นยังไง ตอนที่คุณเข้ามา ?
แม็กซ์ โบเรนสไตน์: มี 2-3 บทร่าง ของนักแต่งมากพรสวรรค์บางคน ถูกเตรียมไว้แล้วแบบลับๆ ก่อนได้ตัวผกก.
ผมเข้ามามีส่วนร่วม ช่วงเดียวกับกาเร็ธ เอ็ดเวิร์ดส์ ผู้กำหนดทิศทางหนังไว้ล่วงหน้าอย่างแน่วแน่
กาเร็ธต้องการภาพยนตร์ภัยพิบัติของแท้ ที่ผู้ชมรู้สึกเสมือนอยู่ในเหตุการณ์ โดยก็อดซิลลาคือภัยธรรมชาติที่ว่านั่น
เราสองคนช่วยกันปรับเปลี่ยนก็อดซิลลา และปรับปรุงตำนานของมันให้สอดคล้องกับธีมและภาพลักษณ์ที่คาดหวัง
แรงบันดาลใจหลักคือเฮอริเคนแคทรีนา หรือเหตุก่อการร้าย 11 กันยาฯ, ตัวตนระดับก็อดซิลลา ต้องก่ออิทธิพลแก่โลกได้คล้ายคลึงกัน
ต้นสังกัดอนุญาต และเปลี่ยนเอานักเขียนบทอีกหลายคนมาสานงานต่อ แต่ก็ไร้ผลสำเร็จชัดเจน
ผมจึงสมัครใจกลับมาช่วยปิดจ็อบ เพราะยังหนุ่มแน่นไฟแรงและอยากมีส่วนในงานใหญ่ชิ้นแรกๆ เท่าที่สามารถ
ในสายอาชีพนี้คุณถูกแทนที่ได้ทุกเมื่อแหละ และพอกลับมาก็มีแต่เรื่องสนุก
กับประสบการณ์งามๆ ด้านโปรดักชั่น ทั้งระหว่างและหลังการถ่ายทำ
หนังปี 2014 ค่อนข้างจบในตัวไม่ได้ยั่วเรื่องภาคต่อไว้
แต่การมีอยู่ของอสูรยักษ์หลายตน เช่น ก็อดซิลลากับมูโตทั้งสอง ย่อมหมายถึงความเป็นไปได้ของจักรวาล
คุณมองเห็นภาพแฟรนไชส์อันกว้างขวางตั้งแต่เมื่อไหร่ ?
โทมัส ทัล/หัวหอกของลีเจนดารี บอกกับผมว่าคิดจะเอาคิงคองมาอยู่จักรวาลเดียวกัน และเดินเรื่องปูทางสู่หนังก็อดซิลลาปะทะคอง ตอนผมพัฒนาบทร่างฉบับแรกๆ ของ Kong: Skull Island
ผมวางปากกาไปพักนึง, กลับเข้าไปทำงาน, อยู่ด้วยขณะถ่ายทำ แล้วไปๆ มาๆ หนังคองก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของแฟรนไชส์
ผมได้เขียนบทองก์แรกของ Godzilla: King of the Monsters ด้วยระหว่างนั้น ก่อนไมค์ โดเฮอร์ตี้ซึ่งชอบทั้งเขียนบทและกำกับ จะรับงานไปจัดการตามที่เจ้าตัวเห็นสมควร
ผมจึงมีส่วนร่วมในหนังเรื่องนั้นน้อยกว่าเรื่องอื่นๆ ถึงแม้ไอเดียบางจุดยังคงเป็นเช่นเดิมก็ตาม
หนังเรื่องดังกล่าว กลายเป็นการรวมเพชรยอดมงกุฎของโตโฮ อย่างกิโดรา, โรแดน, มอธร่า ในเวอร์ชั่นใหม่
มันตลกดีที่ในบทร่างของผม ใช้แค่เจ้าเมกะก็อดซิลลา แล้วดันคิดว่านั่นยอดพอละสำหรับภาคสอง...
แต่ก็แจ่มแมวจริงๆ ที่เมกะก็อดซิลลา หาทางหวนคืนสู่แฟรนไชส์จนได้ เพราะอเล็กซ์ กาเซีย/ผู้อำนวยการสร้าง Godzilla vs. Kong ยอมเรียกผมมาช่วยอีก ทั้งที่เวลานั้นผมทำอย่างอื่นอยู่
ปกติก็อดซิลลาของโตโฮมีความเป็นเอกเทศสูง เต็มที่คือให้เนื้อเรื่องต่อเนื่องกัน 2-3 ภาค
ก่อนรื้อเซ็ตติ้งทิ้ง แล้วพัฒนาตัวละคร, เนื้อหา, สัตว์ประหลาดขึ้นใหม่
คุณสร้างจักรวาลที่เรื่องราวต่อเนื่อง เนื้อหาเชื่อมโยงกันได้อย่างไร ? ไอเดียเรื่องโลกใต้พิภพ (Hollow Earth) ที่เป็นเครือข่ายโพรงขนาดใหญ่ใต้ผืนดิน แถมมีอารยธรรมโบราณซ่อนอยู่ มันผุดมาจากไหน ?
ทฤษฎีฮอลโลว์เอิร์ธเกิดจากการระดมสมอง ระหว่างวางคอนเซ็ปต์และผลิตหนังคอง
เราจะอธิบายเกี่ยวกับเกาะนี้ยังไง ? ทำไมต้องเดินเรื่องบนเกาะนี่ ? เพราะแถวนี้ไดโนเสาร์ยังไม่สูญพันธุ์หรือเปล่า ?
แต่ถ้าเราให้มันเป็นแหล่งพำนักของพวกสัตว์ประหลาด แล้วพวกมันโผล่มาจากไหน จากบนอากาศหรือใต้น้ำเหรอ ?
ควรมาจากโลกแห่งอื่นไหม ? ให้เป็นทางผ่านสู่โลกต่างมิตีดีมั้ย ? แบบนี้น่าจะเข้าท่า
ทว่าคงน่าสนใจและดูเป็นไปได้มากกว่า หากมันก็แค่ทางผ่านลงไปยังห้วงลึกแสนลึกข้างใน ใจกลางดวงดาว
แล้วยิ่งถ้ามหาโพรงกลางพิภพ คือนิวาสสถานของพวกอสูรยักษ์ละ ? เกาะกะโหลกจึงเกิดสัมพันธ์กับฮอลโลว์เอิร์ธด้วยประการฉะนี้
บางทีอาจมีอสูรยักษ์ดาษดื่นกว่าปัจจุบันเมื่อบรรพกาล ก่อนมนุษยชาติขยายพันธุ์และยึดพื้นที่บนผิวดาวหมดสิ้น ด้วยพฤติกรรมที่เหมือนไวรัส
พื้นหลังของเรื่องราวก็ประมาณนี้ ก่อนที่สมดุลจะโดนทำลายและพวกมันเริ่มกลับขึ้นมา
เผ่าพันธ์ุมนุษย์ เหมือนหลุดจากการจองจำและได้เปิดโลกใบใหม่เพราะพวกอสูร
ฮอลโลว์เอิร์ธคือพรมแดนกว้างใหญ่ที่รอการสำรวจ พวกเราตื่นเต้นมากที่สามารถโชว์ให้ผู้ชมเห็นได้สักที
วิธีพาเราไปเยือนคืออะไรที่ผมชอบที่สุด, มันเปี่ยมด้วยแรงขับเคลื่อนของเรื่องราว, มันคือจุดหมายที่พวกเราต้องการไปเยือน
เส้นเรื่องของคอง ผู้เป็นตัวสุดท้ายของเผ่าพันธุ์ กับการออกตามหาบ้าน, ครอบครัว และความเชื่อมโยงกับบรรพบุรุษ คือที่สุดแห่งความสะเทือนอารมณ์
ภาพลักษณ์สัตว์ประหลาดยักษ์ 2 ตัวของคุณ คือไม่เชี่ยวด้านสื่อสารหรือแสดงอารมณ์เท่าไหร่ (ถึงแม้คองใช้ภาษามือได้แล้ว)
ซึ่งจะว่าไป GvK ก็ไม่ค่อยลงลึกในประวัติของฝั่งตัวละครมนุษย์
ทำไมคุณให้สัตว์ประหลาดเป็นตัวเอก เพื่อประสานเรื่องราวของหนัง 4 เรื่อง แทนเหล่ามนุษย์ ทั้งที่พวกมันสื่อสารไม่เก่ง ?
ผมเรียนรู้ระหว่างพัฒนาโครงการเหล่านี้ว่า... ก็อดซิลลากับคองต่างหาก คือดารานำของภาพยนตร์
การแนะนำตัวละครมนุษย์หน้าใหม่ตลอดน่ะแจ๋ว แต่ควรทำแบบผิวเผินนี่แหละ เพราะพวกเขาเป็นแค่ฝ่ายสนับสนุน
ตัวละครของจอห์น ซี. ไรลีย์ (ทหารรุ่นสงครามโลกใน Kong: Skull Island) กับเจียของ GvK คือตัวอย่างที่ดี พวกเขาเร้าอารมณ์เรา, เพิ่มมิติเรื่องราว, มีเป้าหมายของตัวเอง แต่ไม่เคยคิดแย่งตำแหน่งดารานำ...
ตัวละครจอห์นแค่อยากออกจากเกาะ, เจียต้องการครอบครัวและสายสัมพันธ์ เธอรักคองและต้องการให้เขาได้รับสิ่งที่ดีที่สุด
ดราม่าดี เรียบง่าย และเข้าถึงได้, ส่วนตัวละครฝ่ายมนุษย์คนอื่นๆ ค่อนข้างท้าทายกว่า
งั้นที่จริงคุณคิดว่าดาวเด่นแบบก็อดซิลลากับคอง ควรแสดงออกด้านความรู้สึกได้ถึงขั้นไหน ?
ก็อดซิลลาญี่ปุ่นเคยมาหมดแล้ว ทั้งเป็นตัวแทนพลังธรรมชาติ, รับบทคุณพ่อ และก็จับมือกับ *เจ็ต จากัวร์
ก็อดซิลลาควรเป็นพลังธรรมชาติ ซึ่งมนุษย์ยากจะคาดเดาพฤติกรรม และมิอาจทำความเข้าใจให้กระจ่างต่อไป
เนื่องจากเขาห่างไกลความเป็นมนุษย์ทั้งในด้านรูปร่างและสายพันธุ์ เขาเหมือนคนแปลกหน้าผู้ลึกลับ
เหมือนสิงห์ปืนไวในหนังคาวบอย ที่คุณมักอ่านความคิดไม่ออก, อยู่ฝ่ายดีบ่อย แต่ใช่ว่ามีเมตตา
เขาไม่ได้มีจิตมุ่งร้าย แต่ทำให้ผู้คนรับเคราะห์เพราะลูกหลงประจำ และอย่าหวังนะว่าเขาจะตามซับน้ำตาผู้ดวงตก
ด้านคองคล้ายมนุษย์กว่าจม และเป็นแบบนั้นเสมอมา
คองมีปฏิสัมพันธ์กับคน ตั้งแต่หนังเรื่องแรกของตัวเองเมื่อครั้งกระโน้น
คองเคยโดนเอารัดเอาเปรียบ, ทำคุณบูชาโทษ และรู้จักตกหลุมรัก มันอยู่ในดีเอ็นเอของตัวละคร
ถ้าเราเข้าใจเรื่องทั้งหมดนี่ของทั้งสองตัวละคร จะทราบว่าผู้สร้างควรระวังการเผลอข้ามเส้นแบ่ง แสดงอารมณ์ก็อดซิลลาแก่คนดูมากไป
ในขณะที่กับคอง คุณสามารถลองทำอะไรต่างๆ ได้มากกว่า
ใช่ว่าคือกฎตายตัว, เรื่องทำนองนี้เป็นข้อควรปฏิบัติหรือหลีกเลี่ยง บางทีอาจหาทางเบี่ยงกฎได้นิดหน่อย
อย่างเช่นตอนก็อดซิลลามองคองด้วยสายตา ที่แอบแฝงความนัยว่าเคารพอีกฝ่าย มันมีความหมายยิ่งและคือสิ่งที่นำเสนอยาก
ท่าทางคุณไม่ได้รับสิทธิ์ขาด ในการควบคุมก็อดซิลลา--โตโฮเข้ามาพัวพัน และปกป้องตัวละครด้วยอยู่
การทำงานร่วมกับพวกเขามันเป็นยังไงกันแน่ ?
ผมมีปฏิสัมพันธ์กับพวกเขาในระดับหนึ่ง แต่ปกติเรื่องพวกนี้ผู้อำนวยการผลิต, สตูดิโอ หรือทีมเจรจา เค้าดูแลให้
บริษัทโตโฮมีประวัติ, ตำนาน และหนทางปฏิบัติของตน พวกเขามีเอกสารชี้แจงว่าคุณควรทำอะไรกับก็อดซิลลาบ้าง
ช่างน่าเศร้าที่พวกเขาเคยละเมิดกฎ ที่บอกเราว่าควรทำอะไรกับก็อดซิลลา มาหมดแล้วทุกข้อ
แต่นั่นก็หมายความว่าพวกเขาเคยลองทุกอย่าง จนทราบกระจ่างว่าสิ่งใดควรหรือไม่ควร
พวกเขาปกป้องตัวละครเต็มพิกัด เพราะตระหนักว่ามันคือขุมทรัพย์หลักของบริษัท ตลอดเวลาหลายทศวรรษ
ไม่ใช่หนังแบบเจ็ดเซียนซามูไร (Seven Samurai) หรือราโชมอน (Rashomon) ที่คอยป้อนเงินแก่สตูดิโอ
การที่พวกนั้นตามสอดส่องดูแล จึงเป็นสิ่งที่ไม่ยากแก่การเข้าใจ และถือเป็นเกียรติที่ได้ทำงานด้วยกัน
อีกทั้งโตโฮเปล่าห้ามทุกอย่าง เพราะก็อดซิลลายังคงเปิดกว้างสำหรับการตีความใหม่ ๆ
บนเอกสารระบุอะไร ? กำหนดกฎใดไว้บ้าง ?
เอาเป็นว่าทุกอย่างมีเหตุผล กฎบางข้อคือการคุ้มครองก็อดซิลลา
คุณฆ่าก็อดซิลลาตายไม่ได้ และทำมันบาดเจ็บไม่ได้ด้วยบางวิธีการ
ที่เหลือก็ระบุแนวทางที่บริษัทกำหนด เป็นต้นว่าลักษณะกายภาพ ที่ต้องมีนิ้วเท้าหรือครีบหลังเยอะหน่อย อะไรทำนองนั้น
ที่มา: Observer
COMMENTS